Do złamań u osób młodszych dochodzi najczęściej podczas upadków, przy uprawianiu aktywności fizycznej i podczas wypadków komunikacyjnych. Zaś u osób starszych nawet podczas niegroźnie wyglądających upadków. Są oni bardziej narażeni na złamania ze względu na zmniejszoną gęstość kości. Leczenie złamania uzależnione jest od jego rodzaju (otwarte, zamknięte, bez przemieszczenia, z przemieszczeniem, proste lub skomplikowane). W poważniejszych rodzajach złamań niezbędne jest operacyjne zespolenie kości, o czym decyduje lekarz na podstawie badań obrazowych.
Do objawów złamania zalicza się:
- ból,
- obrzęk,
- tkliwość w okolicy urazu,
- krwiak,
- niemożność wykonywania ruchów,
- czasem widoczna deformacja i nieprawidłowe ruchy kości.
Głównym celem rehabilitacji po złamaniu jest odzyskanie funkcji sprzed urazu. Postępowanie rehabilitacyjne jest indywidualnie dostosowywane do pacjenta w zależności od rodzaju złamania, sposobu unieruchomienia, a także rodzaju zabiegu i zespolenia, jeśli takie było wykonane.
Rehabilitacja po złamaniu:
- wdrożenie ćwiczeń unieruchomioną kończyną w miarę możliwości,
- ćwiczenia wykonywane po zdrowej stronie w celu poprawy krążenia i odżywienia tkanek w unieruchomionej kończynie,
- zabiegi fizykoterapeutyczne o działaniu regenerującym i pobudzającym zrost kości (laser, ultradźwięki, elektroterapia), przeciwbólowym i przeciwobrzękowym (krioterapia), stymulacji osłabionych mięśni (elektroterapia),
- masaż tkanek głębokich zmniejszający wzmożone napięcie i poprawiający ukrwienie i odżywienie tkanek,
- terapię manualną w celu przywrócenia prawidłowej biomechaniki stawu,
- kinesiotaping, czyli plastrowanie elastycznymi taśmami o działaniu sensorycznym, poprawiającym funkcjonowanie stawu oraz zapewniającym lepszą stabilizację. Kinesiotaping usprawnia procesy gojenia, a także zmniejsza ryzyko kontuzji podczas podejmowanej aktywności po urazie,
- neuromobilizację w przypadku uszkodzeń nerwów
